In het model van DR en in uw boek lijkt er weinig aandacht te zijn voor de caritas of diaconie? Klopt dat? Wat kunt u hierover zeggen?

Gewoonlijk zijn er in de parochies bepaalde werkgroepen, o.a. werkgroepen voor diaconie. Men vraagt daar mensen voor, ofwel mensen worden in een bepaalde werkgroep ‘ingepast’. Meestal zijn er niet zo veel mensen actief in dergelijke werkgroepen (of vrijwilligerswerk überhaupt in de parochie), in vergelijking met het aantal mensen dat op zondag naar de kerk komt. Een klein aantal vrijwilligers doet het leeuwendeel van de taken in een parochie.

Wij hebben gemerkt, dat het belangrijk is om het om te draaien. We zetten in op mensen en niet op taken. We richten onze aandacht op de innerlijke beweging van de gedoopten. Als mensen verliefd worden op Jezus, willen ze gaan doen wat God van hen vraagt. Ze gaan zich afvragen: Wat is mijn roeping? Wat zijn mijn talenten? Wij helpen hen dat te ontdekken en hen daarin toe te rusten. Dit heeft geleid tot tal van initiatieven van parochianen, waar wij als parochie soms niet eens weet van hebben. Mensen doen dit zelf en vragen anderen hen hierbij te helpen. Toen ik weg ging als pastoor van de St. Benedictusparochie hadden we gemiddeld 1.500 bezoekers in de weekendvieringen, waarvan er 865 actief waren in een of andere werkgroep/ dienstwerk van de parochie.