In de afgelopen decennia is onze samenleving in hoog tempo veranderd. Tegelijkertijd is de pastorale praktijk in de Katholieke Kerk grotendeels hetzelfde gebleven als die 50 jaar geleden was, toen de hele cultuur het geloof en het kerkbezoek nog ondersteunde. Als Kerk hoefden we niet actief naar buiten te treden - als er kerken gebouwd werden, kwamen er mensen. Men kreeg het geloof 'met de paplepel' ingegoten, in de kerk- en schoolbanken.

De huidige realiteit is anders. In veel kerken blijven de banken leeg en er worden meer kerken gesloten dan er gebouwd worden. Als katholieken zijn we niet gewend om met anderen over ons geloof te spreken. Vaak al niet met medegelovigen, en al helemaal niet met anderen die niet tot de gelovige gemeenschap behoren. Van oudsher zijn parochianen gewend naar de priester te kijken voor allerlei zaken, en dit wordt nog eens versterkt door de consumentenreflex die de huidige tijd kenmerkt. Priesters zijn er echter steeds minder en hun parochies beslaan een steeds groter gebied, waardoor zij gemakkelijk overvraagd worden.  

Na het vormsel, gewoonlijk rond 12 jaar, houden veel gelovigen op met leerling zijn. Het geloofsonderricht wat mensen dan ontvangen hebben, is zelden gericht op de persoonlijke relatie met Christus, die ons roept om Hem te volgen.